زمان تقریبی مطالعه: 11 دقیقه
 

آداب الحرمین





آداب جمع ادب و به معنای رفتارها و گفتارهای شایسته بوده و منظور از حرمین، حرم مکه و مدینه است. آداب الحرمین، مجموعه‌ای از شایست‌ها و نشایست‌های حج‌گزاری و زیارت مکه و مدینه می‌باشد.


۱ - معنای ادب



آداب جمع ادب و به معنای رسوم و روش‌های پسندیده
[۱] دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه، ج۱، ص۴۳.
[۲] معین، محمد، فرهنگ فارسی، ج۱، ص۱۶، «ادب».
و در اصطلاح به مفهوم انجام دادن برخی کارهای مستحب و پرهیز از انجام پاره‌ای کارهای مکروه است؛ هر چند برخی چون شافعی هر کار مطلوب، خواه واجب و خواه مستحب، را از آداب دانسته‌اند.
[۳] ابن‌نجیم مصری، زین‌الدین بن ابراهیم، البحر الرائق، ج۱، ص۵۶.
[۵] دمام، احمد فتح‌الله، معجم الفاظ الفقه الجعفری، ص۲۲.

واژه حرمین تثنیه حرم به معنای محیط پیرامون مکان‌های مقدس است
[۷] دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه، ج۶، ص۷۷۸۷.
[۸] معین، محمد، فرهنگ فارسی، ج۱، ص۵۲۱، «حرم».
که به طور خاص به حرم مکی و مدنی گفته می‌شود
[۱۰] دهخدا، علی‌اکبر، دهخدا، ج۶، ص۷۷۹۲، «حرم».
و هرگاه مطلق به کار رود، به معنای حرم مکی است. بر پایه روایات، حدود حرم به فرمان خداوند متعال و از طریق جبرئیل برای ابراهیم (علیه‌السّلام) مشخص شده
[۱۳] نووی، یحیی بن شرف، المجموع، ج۷، ص۴۶۲.
و ایشان نشانه‌هایی را برای شناسایی آن نهاده است. با این حال، مصادیق حدود حرم در روایات و اقوال فقها دچار اختلاف و معمولا به طور تقریبی معین شده است.
مدینه نیز مانند مکه، حرمی معین دارد که شامل مسجد نبوی و مناطق پیرامون آن می‌شود و احکام آن در مواردی با حرم مکه تفاوت دارد.

۲ - تعریف آداب الحرمین



آداب الحرمین به مجموعه‌ای از کارها و پرهیزهای ناواجب گفته می‌شود که زائر برای پاسداشت حرمت این دو مکان به جا می‌آورد و در منابع روایی و فقهی از آن‌ها به مستحبات تعبیر شده است. هر یک از اعمال حج ، خود، آدابی دارد که به تفصیل در مدخل مرتبط خواهد آمد؛ اما این جا به همه آداب حج و حرمین نگرشی جامع داریم.
این آداب به دو دسته مشترک و اختصاصی تقسیم می‌شوند. این دسته از آداب در هر دو حرم مکی و مدنی شده و گاه حتی در دیگر مکان‌های مقدس شایسته مراعات‌اند.

۲.۱ - پرهیز از تکبر و خودخواهی


این خصوصیت زائر مسجدالحرام با تاکید بر پیراستگی از تکبر و خودخواهی به هنگام ورود، در چندین روایات بیان و پاداش آن، آمرزش گناهان شمرده شده است. این ادب را در حرم پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) نیز سفارش کرده‌اند. پرهیز از حمل سلاح و آشکار کردن آن در مکه و مدینه یکی از مظاهر همین ادب و احترام است. خوابیدن در مسجدالحرام و مسجدالنبی نیز مصداقی از بی‌احترامی و مکروه شمرده شده است.
‚

۲.۲ - طهارت


آراستگی به هر دوگونه طهارت ظاهری و باطنی در حرم مکی و مدنی مطلوب است. خداوند به ابراهیم و اسماعیل (علیهماالسلام) فرمود: فرود آیید و پیش از درآمدن به حرم غسل کنید. و آن دو نیز چنین کردند. درباره حرم پیامبر نیز بر این توصیه تاکید و چند غسل مستحب برای هر دو مکان ذکر شده است؛ از جمله: غسل زیارت خانه خدا و نیز ورود به شهر مکه، حرم مکی، خانه کعبه، شهر مدینه، حرم مدنی، و مسجدالنبی، و نیز غسل از منزل یا بئر میمون در محله ابطح پیش از ورود به مسجدالحرام.
[۳۴] نووی، یحیی بن شرف، المجموع، ج۸، ص۲۷۳.

‚

۲.۳ - بیرون نیامدن در اوقات خاص


بیرون نیامدن از مکه و مدینه در روز جمعه پیش از گزاردن نماز جمعه و نیز بعد از ظهر هر روز پیش از خواندن نماز ظهر و عصر، از آداب حرمین است.
‚

۲.۴ - نماز در حرمین


گزاردن نمازهای واجب در مسجدالحرام و مسجدالنبی از آداب هر دو حرم است.
[۴۳] عاملی بهائی، محمد بن عزالدین، جامع عباسی، ص۳۵.
همچنین تخییر میان قصر و اتمام، از فضایل ویژه این دو مکان و حائر حسینی و مسجد کوفه به شمار می‌آید.

۳ - فهرست منابع



(۱) اتحاف الزائر، ابن‌عساکر (م. ۶۸۶ق.) ، به کوشش شکری، بیروت، دار الارقم.
(۲) الاحتجاج، ابومنصور الطبرسی (م. ۵۲۰ق.) ، به کوشش سید محمد باقر، دار النعمان، ۱۳۸۶ق.
(۳) احیاء علوم الدین، الغزالی (م. ۵۰۵ق.) ، بیروت، دار الکتب العربی. اعمال الحرمین، علی بن منصور المرهون، دار الهدی، ۱۴۲۲ق.
(۴) الاقتصاد الهادی، الطوسی (م. ۴۶۰ق.) ، به کوشش حسن سعید، تهران، مکتبة جامع چهل ستون، ۱۴۰۰ق.
(۵) بحار الانوار، المجلسی (م. ۱۱۱۰ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
(۶) البحر الرائق، ابونجیم المصری (م. ۹۷۰ق.) ، به کوشش زکریا عمیرات، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
(۷) بحرالعلوم، السمرقندی (م. ۳۷۵ق.) ، به کوشش محمود مطرجی، بیروت، دار الفکر.
(۸) تاریخ المدینة المنوره، ابن‌شبة النمیری (م. ۲۶۲ق.) ، به کوشش شلتوت، قم، دار الفکر، ۱۴۱۰ق.
(۹) تحریر الاحکام الشرعیه، العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق.) ، به کوشش بهادری، قم، مؤسسة الامام الصادق علیه السلام، ۱۴۲۰ق.
(۱۰) تذکرة الفقهاء، العلامة الحلی (م. ۷۲۶ق.) ، آل البیت علیهم السلام، قم، ۱۴۱۴ق.
(۱۱) تهذیب الاحکام، الطوسی (م. ۴۶۰ق.) ، به کوشش موسوی و آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.
(۱۲) الثمر الدانی، الآبی الازهری (م. ۱۳۳۰ق.) ، بیروت، المکتبة الثقافیه.
(۱۳) جامع احادیث الشیعه، اسماعیل معزی ملایری، قم، المطبعة العلمیه، ۱۳۹۹ق.
(۱۴) جامع السعادات، محمد مهدی النراقی (م. ۱۲۰۹ق.) ، به کوشش کلانتر، نجف، دار النعمان.
(۱۵) جامع المقاصد، الکرکی (م. ۹۴۰ق.) ، آل البیت علیهم السلام، قم، ۱۴۱۱ق.
(۱۶) جامع عباسی، العاملی البهائی (م. ۱۰۳۱ق.) ، تهران، مؤسسه فراهانی.
(۱۷) الجامع للشرایع، یحیی بن سعید الحلی (م. ۶۹۰ق.) ، به کوشش گروهی از فضلاء، قم، سید الشهداء، ۱۴۰۵ق.
(۱۸) جمهرة اللغه، ابن‌درید (م. ۳۲۱ق.) ، به کوشش رمزی بعلبکی، بیروت، دار العلم للملایین، ۱۹۸۷م.
(۱۹) جواهر الکلام، النجفی (م. ۱۲۶۶ق.) ، به کوشش قوچانی و دیگران، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
(۲۰) الحج و العمرة فی الکتاب و السنه، ری شهری، قم، دار الحدیث، ۱۳۷۶ش.
(۲۱) الحدائق الناضره، یوسف البحرانی (م. ۱۱۸۶ق.) ، به کوشش آخوندی، قم، نشر اسلامی، ۱۳۶۳ش.
(۲۲) الخرائج والجرائح، الراوندی (م. ۵۷۳ق.) ، قم، مؤسسة الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه.
(۲۳) الدروس الشرعیه، الشهید الاول (م. ۷۸۶ق.) ، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۲ق.
(۲۴) الرسائل العشر، الطوسی (م. ۴۶۰ق.) ، قم، النشر الاسلامی.
(۲۵) سبل الهدی، محمد بن یوسف الصالحی (م. ۹۴۲ق.) ، به کوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۴ق.
(۲۶) صهبای حج، جوادی آملی، قم، اسراء، ۱۳۷۷ش.
(۲۷) العین، خلیل (م. ۱۷۵ق.) ، به کوشش المخزومی و السامرائی، دار الهجره، ۱۴۰۹ق.
(۲۸) غنائم الایام، میرزا ابوالقاسم القمی (م. ۱۲۲۱ق.) ، به کوشش تبریزیان، مکتب الاعلام الاسلامی، ۱۴۱۷ق.
(۲۹) فرهنگ فارسی، معین (م. ۱۳۵۰ش.) ، تهران، امیرکبیر، ۱۳۷۵ش.
(۳۰) فقه السنه، سید سابق، بیروت، دار الکتاب العربی.
(۳۱) القاموس الفقهی لغة و اصطلاحا، سعدی ابوجیب، دمشق، دار الفکر، ۱۴۱۹ق.
(۳۲) الکافی، الکلینی (م. ۳۲۹ق.) ، به کوشش غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۵ش.
(۳۳) کامل الزیارات، ابن‌قولویه القمی (م. ۳۶۸ق.) ، به کوشش القیومی، قم، نشر الفقاهه، ۱۴۱۷ق.
(۳۴) الکشاف، الزمخشری (م. ۵۳۸ق.) ، مصطفی البابی، ۱۳۸۵ق.
(۳۵) کنزالعمال، المتقی الهندی (م. ۹۷۵ق.) ، به کوشش صفوة السقاء، بیروت، الرساله، ۱۴۱۳ق.
(۳۶) لغت نامه، دهخدا (م. ۱۳۳۴ش.) و دیگران، تهران، مؤسسه لغتنامه و دانشگاه تهران، ۱۳۷۳ش.
(۳۷) المبسوط فی فقه الامامیه، الطوسی (م. ۴۶۰ق.) ، به کوشش بهبودی، تهران، المکتبة المرتضویه.
(۳۸) المبسوط، السرخسی (م. ۴۸۳ق.) ، بیروت، دار المعرفه، ۱۴۰۶ق.
(۳۹) المجموع شرح المهذب، النووی (م. ۶۷۶ق.) ، دار الفکر. المرشد الی الکتاب المقدس، بیروت، دار الکتاب المقدس ـ مجلس کنائس الشرق الاوسط، ۲۰۰۰م.
(۴۰) المزار الکبیر، محمد بن المشهدی (م. ۶۱۰ق.) ، به کوشش القیومی، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۹ق.
(۴۱) مستدرک الوسائل، النوری (م. ۱۳۲۰ق.) ، بیروت، آل البیت علیهم السلام، ۱۴۰۸ق.
(۴۲) مستند الشیعه، احمد النراقی (م. ۱۲۴۵ق.) ، قم، آل البیت علیهم السلام، ۱۴۱۵ق.
(۴۳) مصباح المتهجد، الطوسی (م. ۴۶۰ق.) ، بیروت، فقه الشیعه، ۱۴۱۱ق.
(۴۴) المعتمد فی شرح المناسک، محاضرات الخوئی (م. ۱۴۱۳ق.) ، الخلخالی، قم، مدرسة دارالعلم، ۱۴۱۰ق.
(۴۵) معجم الفاظ الفقه الجعفری، احمد فتح الله، الدمام، ۱۴۱۵ق.
(۴۶) معجم لغة الفقهاء، محمد قلعجی، بیروت، دار النفائس، ۱۴۰۸ق.
(۴۷) مغنی المحتاج، محمد الشربینی (م. ۹۷۷ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۷ق.
(۴۸) المقنع، الصدوق (م. ۳۸۱ق.) ، قم، مؤسسة الامام الهادی علیه السلام، ۱۴۱۵ق.
(۴۹) المقنعه، المفید (م. ۴۱۳ق.) ، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۰ق.
(۵۰) من لا یحضره الفقیه، الصدوق (م. ۳۸۱ق.) ، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۴ق.
(۵۱) مناسک الحج، السید محمدرضا الگلپایگانی (م. ۱۴۱۴ق.) ، قم، دار القرآن الکریم، ۱۴۱۳ق.
(۵۲) الموسوعة الفقهیة المیسره، محمد علی الانصاری، قم، مجمع الفکر الاسلامی، ۱۴۱۵ق.
(۵۳) المهذب، القاضی ابن‌البراج (م. ۴۸۱ق.) ، به کوشش مؤسسة سیدالشهداء علیه السلام، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۶ق.
(۵۴) نزهة الناظر، یحیی بن سعید حلی (م. ۶۸۹ق.) ، به کوشش حسینی و واعظی، نجف، مطبعة الآداب، ۱۳۸۶ق.
(۵۵) النهایه، الطوسی (م. ۴۶۰ق.) ، به کوشش آغا بزرگ تهرانی، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۰۰ق.
(۵۶) نیل الاوطار، الشوکانی (م. ۱۲۵۵ق.) ، بیروت، دار الجیل، ۱۹۷۳م.
(۵۷) وسائل الشیعه، الحر العاملی (م. ۱۱۰۴ق.) ، به کوشش ربانی شیرازی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
(۵۸) الوسیلة الی نیل الفضیله، ابن‌حمزه (م. ۵۶۰ق.) ، به کوشش محمد الحسون، قم، مکتبة النجفی، ۱۴۰۸ق.
(۵۹) الهدایه، الصدوق (م. ۳۸۱ق.) ، قم، مؤسسة الامام الهادی علیه السلام، ۱۴۱۸ق.

۴ - پانویس


 
۱. دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه، ج۱، ص۴۳.
۲. معین، محمد، فرهنگ فارسی، ج۱، ص۱۶، «ادب».
۳. ابن‌نجیم مصری، زین‌الدین بن ابراهیم، البحر الرائق، ج۱، ص۵۶.
۴. ابوجیب، سعدی، القاموس الفقهی، ص۱۷.    
۵. دمام، احمد فتح‌الله، معجم الفاظ الفقه الجعفری، ص۲۲.
۶. فراهیدی، خلیل بن احمد، العین، ج۳، ص۲۲۱.    
۷. دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه، ج۶، ص۷۷۸۷.
۸. معین، محمد، فرهنگ فارسی، ج۱، ص۵۲۱، «حرم».
۹. ابن‌درید ازدی، محمد بن حسن، جمهرة اللغه، ج۱، ص۵۲۱.    
۱۰. دهخدا، علی‌اکبر، دهخدا، ج۶، ص۷۷۹۲، «حرم».
۱۱. نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۵، ص۶۰.    
۱۲. قلعجی، محمد، معجم لغة الفقهاء، ص۱۷۸.    
۱۳. نووی، یحیی بن شرف، المجموع، ج۷، ص۴۶۲.
۱۴. صالحی، محمد بن یوسف، سبل الهدی، ج۱، ص۲۰۱.    
۱۵. مستدرک الوسائل، النوری، ج۹، ص۳۶۷.    
۱۶. معزی ملایری، اسماعیل، جامع احادیث الشیعه، ج۱۰، ص۱۱۱.    
۱۷. محمدی ری‌شهری، محمد، الحج و العمرة فی الکتاب والسنه، ص۵۱-۵۵.    
۱۸. حلی، یوسف بن حسن، تذکرة الفقهاء، ج۷، ص۳۸۰.    
۱۹. محقق کرکی، علی، جامع المقاصد، ج۳، ص۲۷۷.    
۲۰. انصاری، محمدعلی، الموسوعة الفقهیة المیسره، ج۱، ص۸۵.    
۲۱. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۴۰۱.    
۲۲. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۹، ص۳۱۴-۳۳۲.    
۲۳. نراقی، احمد، مستند الشیعه، ج۱۳، ص۳۴۲.    
۲۴. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۴۰۱.    
۲۵. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۹، ص۳۲۱.    
۲۶. ابن‌عساکر، عبدالصمد بن عبدالوهاب، اتحاف الزائر، ص۱۰۹.    
۲۷. صدوق، محمد بن علی، من‌لایحضره‌الفقیه، ج۲، ص۲۵۲.    
۲۸. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۹، ص۳۵۸-۳۵۹.    
۲۹. قمی، میرزاابوالقاسم، غنائم الایام، ج۲، ص۲۴۲.    
۳۰. نمیری، عمر بن‌ شبه، تاریخ المدینه، ج۱، ص۳۷.    
۳۱. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۲۰۲.    
۳۲. ابن‌عساکر، عبدالصمد بن عبدالوهاب، اتحاف الزائر، ص۴۱.    
۳۳. طوسی، محمد بن حسن، الرسائل العشر، ص۱۶۸.    
۳۴. نووی، یحیی بن شرف، المجموع، ج۸، ص۲۷۳.
۳۵. حلی، یحیی بن سعید، نزهة الناظر، ص۱۶.    
۳۶. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۴۲۶.    
۳۷. مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۹۷، ص۱۳۲.    
۳۸. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۵۴۳.    
۳۹. طوسی، محمد بن حسن، النهایه، ص۲۸۶.    
۴۰. طوسی، ابن‌حمزه، الوسیله، ص۱۹۱.    
۴۱. ابن‌عساکر، عبدالصمد بن عبدالوهاب، اتحاف الزائر، ص۳۰-۴۱.    
۴۲. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۹۹، ص۳۸۱.    
۴۳. عاملی بهائی، محمد بن عزالدین، جامع عباسی، ص۳۵.
۴۴. صدوق، محمد بن علی، من‌لا‌یحضره‌الفقیه، ج۱، ص۴۴۲.    
۴۵. طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد، ص۷۰۸.    
۴۶. حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۵، ص۵۴۹.    


۵ - منبع


دانشنامه حج و حرمین شریفین، برگرفته از مقاله«آداب الحرمین»، تاریخ بازیابی ۱۴۰۰/۱/۲۶.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.